Beestenboel in Etosha NP

20 september 2011

Wij rijden de poort van Etosha binnen en meteen zien we een groepje herten in de struiken rondscharrelen. Ze zijn vrij groot, roodbruin met een paar brede witte strepen op hun flanken en met gekrulde horens – de mannetjes althans. “Kudu’s”, zeg ik. “Kijk daar verderop steken zebra’s de weg over”, merkt Harald op. “Het begint goed”, antwoord ik enthousiast. Na wat foto’s te hebben gemaakt, rijden we door richting het eerste kamp dat 20 km. verderop ligt, om een kampeerplaats te gaan boeken voor de komende nachten. Vlak voor het kamp staat een enorme olifant naast de weg. “Ha, hier hoeven we er geen drie dagen naar te zoeken”, zeg ik lachend.

Nadat we voor de komende twee nachten een kampeerplek hebben gereserveerd, rijden we het park in op zoek naar meer dieren. Bij de eerste waterpoel die we tegenkomen zien we een paar springbokken en een giraf. De giraf staat zo’n 10 meter van de waterpoel en beweegt zijn hoofd langzaam, bijna statig, van links naar rechts. Dan doet hij een stapje naar voren. “Hij gaat zo vast drinken uit de poel”, zeg ik. “Dat wil ik wel zien, dat moet een grappig gezicht zijn en dat heb ik nog nooit echt zelf gezien. Laten we hier even blijven tot hij gaat drinken.” De giraf kijkt weer naar links en rechts en nogmaals links en rechts voordat hij weer een stapje doet in de richting van de waterpoel. “Hij is voorzichtig, erg op zijn hoede, misschien is hij bang voor leeuwen ofzo.” We kijken een klein half uur toe hoe de giraf stapje voor stapje naar de waterpoel loopt. steeds 3, 4 keer om zich heen kijkend voordat hij het volgende stapje zet. Dan staat hij eindelijk op de rand van de waterpoel. “Nu gaat hij dan toch eindelijk drinken”, zeg ik en stel mijn camera alvast scherp. De giraf kijk om zich heen – links, rechts -, kijkt nogmaals om zich heen – links, rechts – en kijkt nogmaals om zich heen. Dan beweegt hij zijn nek naar voren en iets naar beneden alsof hij wil gaan drinken. Maar dan richt hij zich weer op, stapt opzij en doet drie stappen van de waterpoel vandaan. Weer zwaait het hoofd en de nek van de giraf een paar keer naar links en naar rechts voordat hij een stap zet. Hij stapt eerst nog wat heen en weer parallel aan de poel en nadert dan weer het water. Maar weer blijkt dit een schijnbeweging. Pas bij zijn derde benadering gaat hij daadwerkelijk drinken. Hij zet daarvoor een voor een zijn beide voorpoten opzij om in een spreidstand te komen en buigt dan zijn nek richting het water en drinkt. “He, he, eindelijk”, zeg ik, terwijl ik foto’s neem.

Vervolgens rijden we naar de volgende waterpoel. Tussen de waterpoelen in is het landschap droog en vrij dor en zien we niet veel beesten. Maar bij de volgende poel staan wel weer beesten. Springbokken, zebra's en ...... een groep van vijf giraffen van verschillend formaat, die om beurten staan te drinken.

Bij de laatste waterpoel waar we vlak voor zonsondergan nog even stoppen zien we leeuwen. Ze liggen lekker lui een stukje bij de waterpoel vandaan, goed in het zicht. Snel maak ik een paar foto's, voordat we snel terugrijden naar het kamp. Je mag na zonsondergang namelijk niet meer in het park zijn.

21 september 2011

De volgende dag staan we vroeg op, om met zonsopkomst het park in te rijden. Het eerste uur (of twee uren) na zonsopkomst is de kans het grootst dat je luipaarden of jachtluipaarden ziet. Maar we zien tot een uur of half 11 maar heel weinig beesten bij de waterholes en zeker geen luipaarden en jachtluipaarden. Tegen het einde van de ochtend zien we een groep leeuwen verstopt in het gras bij een waterhole. Ze doen niet veel en we kunnen ze haast niet zien, maar verderop staat een grote groep springbokken die heel langzaam, al grazend, nadert. "Laten we even afwachten wat er gebeurt." De bokjes komen heel langzaam, heel voorzichtig dichterbij. Wij wachten in spanning af. Een groep leeuwen een prooi zien vangen, dat zie je niet zo gauw, dat wil je meemaken! Dan staat een leeuwin op uit haar dekking en rekt zich lui uit. "Nee, nee, je moet je niet laten zien!" roep ik uit. Maar de bokjes hebben haar al gezien, keren om en lopen weg, niet eens in paniek want ze zien de leeuwin niet naderbij komen. De leeuwin kijkt ze na, doet uiteindelijk toch een paar stappen hun richting op – alsof ze spijt heeft ze te hebben laten gaan – maar loopt dan de graspollen weer in. Dan staat een jonge mannetjesleeuw ook op, loopt een stukje met de leeuwin op en samen ploffen ze weer in het gras, weer uit ons zicht.

We rijden verder naar een ander waterhole. Ook hier een groep leeuwen, half verscholen achter een boompje en wat graspollen. Hier geen bokjes en geen enkele actie. Verder maar weer. Bij het volgende waterhole zien we een grote groep olifanten, wel zo’n 30 stuks, in alle maten. In de waterhole staan drie olifanten te drinken. Ze zitten onder de modder, blijkbaar hebben ze een modderbad genomen. Dat spektakel hebben we dus net gemist, helaas, maar naast het waterhole staat de rest van de kudde zichzelf te bestrooien met stof. Ook leuk om te zien.

's Middags zien we nog meer olifanten. Ditmaal grote, eenzame mannetjes zonder kudde. Ze zijn heel lichtgrijs van de opgedroogde modder, en in het lage middaglicht lijken ze bijna zilver.

22 september 2011

De volgende ochtend gaan we vroeg op pad, net na het opgaan van de zon. Bij de eerste waterhole zien we geen enkel beest, maar bij de tweede zien we behalve een paar bokjes ook leeuwen met (niet zo heel kleine) jongen. Ook deze leeuwen liggen weer lui in het gras, zonder veel actie te ondernemen en net wat ver weg voor een goede foto. Dus na een half uur wachten op actie, toch maar weer verder gereden. Een stuk verderop zien we olifanten in de struiken naast de weg staan eten. We stoppen langs de kant van de weg en niet veel later steken de olfanten niet ver voor onze auto de weg over. Het blijkt de voorhoede van een enorme kudde olifanten te zijn. Zo'n 50 olifanten steken vlak voor en achter ons de weg over. Er is een aantal kleintjes bij en een heel klein, piepjong olifantje, dat nog wat onhandig loopt - het lijkt soms wel te huppelen - en continu met zijn slurfje loopt te zwaaien. Zijn moeder let goed op hem en duwt hem af en toe met haar slurf de goede richting op. Het is een machtig gezicht om de hele kudde langzaam voorbij te zien trekken. Al snuivend, krakend (van het takken trekken en opeten) en stof opwerpend. Als een auto voor ons wil optrekken en door wil rijden, reageert een olifant met wat getrompetter en stampen. De auto blijft toch nog maar even staan....

De kudde lijkt op weg naar een waterpoel niet veel verderop, dus we besluiten daar wat later te gaan kijken, nadat we bij een andere waterpoel zijn geweest met.... alweer drinkende giraffen, de geijkte zebra's en springbokken en - heee, die hadden we nog niet eerder gezien - elanden. Als we bij de bewuste waterpoel aankomen, komen de olifanten ook net aan bij de poel. En dan begint een aardig spektakel. De eerste olifanten lopen op een drafje meteen het water in en beginnen zichzelf meteen onder de modder te spuiten. Met hun slurven zuigen ze modderig water op, dat ze met een elegante zwiep over zichzelf heen gooien: over hun hoofd, van opzij en onderlangs, tot ze helemaal onder zitten. Ruim 50 olifanten staan uiteindelijk in en rond de poel. Het is een grijze massa van grote en kleine lompe lijven. De olifanten duwen elkaar op, slaan hun slurven om elkaar en staan zij aan zij te drinken. Ook het baby-olifantje komt te voorschijn en plonst met veel enthousiasme het water in, zakt door zijn knieen en duikt met zijn hoofd kopje onder. Ik neem foto na foto van hem en vele andere olifanten. En al zijn we niet de enige die de olifanten staan te bekijken, er staan zeker nog zo'n 15 andere auto's, busjes en zelfs een touringcar, toch is het een geweldige natuurbeleving en we besluiten nog een nachtje bij te boeken en de volgende dag ook nog te blijven. Die middag zien we weer een stel leeuwen, maar nu echt letterlijk naast de weg en vlak daarna zien we een jachtluipaard. Wat een topdag!

23 september 2011

De volgende dag gaan we weer vol verwachting op pad. En weer zien we grazende zebra's, leeuwen - lui liggend onder een boom, drinkende giraffen en olifanten die een modderbad nemen. We zijn er niet meer van onder de indruk, blijven niet al te lang kijken en rijden dan weer door op zoek naar meer spektakel. Helaas, meer spektakel kunnen we niet vinden en we voelen ons een klein beetje teleurgesteld als we aan het eind van de dag het park uitrijden. Het is raar maar er is al een punt bereikt van verzadiging, lijkt het wel. We bedenken ons dan hoe bijzonder het is dat we hier, in Namibie, met onze eigen auto zijn en tussen beesten door rijden die je normaal gesproken alleen in de dierentuin achter grote, stevige hekken ziet. Want bijzonder is het en blijft het! Maar nu eerst maar eens even lekker de benen strekken en wandelen in het Waterberg Plateau Park.